China 2010

Zondag 17 oktober was het dan eindelijk zover: we gingen het centrum van Shanghai in! De rit ernaartoe duurde twee uur, terwijl we ons al wel in Shanghai bevonden. Dat geeft wel aan wat een immense stad het is. Het centrum is hypermodern. Overal staan gigantische wolkenkrabbers, de een nog hoger en mooier dan de andere. Het verkeer in China is sowieso chaotisch – mensen toeteren naar elkaar, voegen zomaar in en lijken niet op de rest van het verkeer te letten – maar in het centrum is het nog veel erger dan wat we tot dan toe gezien hadden. Het is er drukker, het rijdt langzamer en er wordt nog meer getoeterd.We stapten uit bij de televisietoren, want die gingen we bezoeken. Een bijzonder gebouw waarvan we al erg snel merkten dat het erg in trek is bij toeristen. De rij leek wel kilometers lang. We hadden al wel eerder gemerkt dat de Chinezen ons wel interessant vonden, maar in de rij kwam dit echt tot een hoogtepunt. We werden aangestaard, er werden foto’s van ons gemaakt, we hebben handjes geschud en praatjes gemaakt. Dit zorgde ervoor dat het wachten een belevenis werd en we hoefden ons absoluut niet te vervelen. Maar goed ook, want we hebben vier uur in de rij gestaan voor we eindelijk bij de lift waren die ons naar boven zou brengen. Het uitzicht boven was fantastisch. Er was wel veel smog dus we konden niet ver kijken, maar het had veel erger gekund want het was de helderste dag die we hier tot nu toe meegemaakt hebben. Het was er wel vreselijk druk en omdat we zo lang hebben moeten wachten, konden we niet al te lang boven blijven. Toen dus de rij weer in voor de lift naar beneden, wat ook nog minstens een uur geduurd heeft, en naar de begane grond. Daar vonden we een Subway, een bijzonder welkome afwisseling na al het Chinese eten.Ons bezoek aan een theehuis ging niet door omdat we zo lang in de rij hadden gestaan, dus we gingen gelijk door naar de plek waar we gingen dineren. Daar kregen we het beste eten wat we tot dan toe gehad hadden, het was echt heerlijk. Na het eten hadden we anderhalf uur om zelf in de buurt rond te kijken. Sommigen hebben gewinkeld, anderen koffie gedronken en er was ook een groep de steegjes in gegaan om daar te kijken hoe het dagelijks leven eruitziet voor de armere bevolking. Een bijzondere ervaring!Hierna moesten we weer terug naar waar we gegeten hadden en woonden we een acrobatenshow bij. De meest ingewikkelde stunts met hoepels, stokken, diabolo’s en stoelen, een briljante act met hoedjes en als hoogtepunt een zeer gewaagde act met 8 motoren. Toen de bus weer in om bij aankomst in het hotel nog wat te drinken in de bar.Maandag 18 oktober stond geheel in het teken van het eerste en belangrijkste concert van de harmonie. Na de lunch vertrokken we naar het Shanghai Oriental Art Center, een prachtig gebouw met ovale zalen waarin het podium het middelpunt is. Na een repetitie en een snack was het zover, het concert ging beginnen. De harmonie speelde de sterren van de hemel en het publiek was laaiend enthousiast. Een uitgebreider verslag over dit concert is hieronder te vinden.Na het concert gingen we allemaal euforisch de bus in, blij met de fantastische prestatie die was neergezet. In het hotel hebben we gedineerd om daarna het succes van de avond te vieren met een drankje in de bar.Maandag 18 oktober stond het eerste concert van de Koninklijke Harmonie Sint Philomena in China op het programma. In de bus waren de zenuwen al aardig merkbaar. Na een rit van twee uur kwamen we aan bij het Shanghai Oriental Art Center, waar gesprekken stil vielen op het moment dat we de grote zaal in liepen. Hypermodern, en met stoelen aan alle kanten van het podium maakte het een grote indruk. Na foto’s en filmpjes gemaakt te hebben vanuit alle hoeken werden de spullen voor de laatste repetitie klaargezet. Deze repetitie werd gebruikt om aan de zaal te wennen en voor het eerst te repeteren met de kinderen van de Shanghai International School voor ‘The Kerkrade Shanghai Connection’. Dit project heeft als doel dat kinderen uit Kerkrade en kinderen uit Shanghai met elkaar communiceren over het dagelijks leven en de verschillende culturen. Ook kregen alle kinderen de opdracht om een tekst te verzinnen op een muziekstuk dat is gecomponeerd door de dirigent van de harmonie, Ron Daelemans. Het eindresultaat van dit stuk, ‘The Connection’ genaamd, bestond daarom uit een tekst in het Nederlands en een tekst in het Chinees. De harmonie was voor vertrek al bij de basisschool De Veldblom in Kerkrade op bezoek geweest om samen ‘The Connection’ ten gehore te brengen. Vandaag was het dus de beurt aan de Chinese kinderen.Na de repetitie was er een snack voor de musici en een moment van ontspanning. Erg ontspannen was het echter niet, aangezien de zenuwen die ’s middags al aanwezig waren nu in volle hevigheid naar boven kwamen. Toen was het toch echt zover: omkleden en de instrumenten pakken.Na een strakke opkomst en een daverend applaus begon het concert. Eerst een nationaal lied van China en daarna het Wilhelmus. De aanhang van de harmonie, die in de zaal zat, is bij het Nederlandse volkslied gaan staan. Een kleine glimlach van de dirigent verraadde al wat hij hiervan vond en na het concert zei hij: “Kippenvel, ik vond het echt super.”De musici wisten de hele zaal in te pakken. Elke noot was raak en voor het publiek was goed zichtbaar dat het orkest genoot. Eindelijk brak ook het grote moment van de kinderen van de Shanghai International School aan. Zij zongen ‘The Connection’, begeleid door de harmonie. Ook dit was een groot succes, de kinderen vertederden het publiek met hun gezang en dans.Hierna was het de beurt aan het kwartet, bestaande uit drie trombones en een bas. Ook zij waren een groot succes, het publiek begon te juichen. Dit was een voorbode voor wat komen ging: het dak ging eraf. Verschillende swingende solo’s, onder andere van de dirigent zelf, maakten het publiek steeds enthousiaster. Het applaus werd harder, er werden steeds vaker stiekem foto’s gemaakt en mensen zaten mee te bewegen in hun stoelen. Vooral dit laatste is zeer ongebruikelijk in China want de Chinezen zijn vrij stug en tonen zelden hun ware gevoelens.Als laatste nog de Philomenamars en de Radetzkimars en het feest was compleet: er werd enthousiast meegeklapt, al voor de dirigent daarom vroeg. Hiermee kwam het concert tot een einde, reden voor de stugge Chinezen om uit hun stoel te springen en de harmonie een welverdiende staande ovatie te geven. Ze schreeuwden, riepen ‘I love Holland’, floten en zwaaiden om hun waardering uit te drukken.Bij terugkomst in de kleedkamer was de stemming euforisch. Iedereen was tevreden met deze onvergetelijke ervaring in dit prachtige theater, waar ze de sterren van de hemel gespeeld hebben.

Dinsdag 19 oktober hebben we het eerste hotel verlaten en zijn we naar een hotel in het centrum van de provinciehoofdstad Hangzhou verhuisd. Voor we daar aankwamen hebben we een kijkje genomen in de zaal waar die avond gespeeld ging worden. Ook dit was een grote zaal, met twee balkons en luxe, rode stoelen. Hier ontmoetten we de zangeres die ’s avonds ‘O Mio Bambino Caro’ zou zingen onder begeleiding van de harmonie. Deze vrouw heeft de Chinese Idols gewonnen en is de dochter van een hoge generaal. We hebben ongeveer een half uur de tijd gehad om in de zaal rond te kijken voor we naar het hotel zijn vertrokken. Daar aangekomen kregen we een heerlijke lunch, waarna we een paar uurtjes tijd voor onszelf hadden. Sommigen gebruikten deze tijd om een beetje bij te komen op de kamer, anderen zijn de stad in geweest. Om vijf uur was het tijd om naar het theater te vertrekken. Na de repetitie kregen we een snack en een kop koffie en liep de zaal langzaam vol. Ook de vader van de zangeres, de generaal, zat die avond in de zaal. Het bleek lastiger publiek te zijn dan bij het eerste concert. Het duurde langer voor de Chinezen echt enthousiast werden en dat terwijl de harmonie zich wederom van haar beste kant liet zien. De grootste spanning was er na het eerste concert vanaf en de musici konden zich wat meer ontspannen tijdens het spelen. Vanaf ongeveer halverwege het concert gaf het publiek zich dan toch over en werd er meegeklapt. Het applaus werd toen ook na elk muziekstuk harder en mensen zaten met de muziek mee te bewegen in hun stoelen. Toen de laatste noot geklonken had, sprong de generaal, die helemaal vooraan zat, uit zijn stoel voor een staande ovatie en hij maande de andere toehoorders hetzelfde te doen. Niet dat dit echt nodig was want heel wat mensen waren uit zichzelf al gaan staan, maar het was wel apart om te zien dat de mensen die nog zaten direct gehoorzaamden. Na het concert zijn we terug gegaan naar het hotel waar we gegeten hebben. De meeste mensen waren te moe om daarna nog wat te ondernemen en zijn dus vroeg naar bed gegaan, maar een aantal is toch nog tot in de vroege uurtjes de stad in geweest.Woensdag 20 oktober moesten we in alle vroegte weer uitchecken bij het hotel omdat we weer gingen verhuizen. We hebben ruim vier uur in de bus gezeten voor we op plaats van bestemming waren: Zhoushen, de hoofdstad van het op twee na grootste eiland van China. Hier was veel leven op straat: fietsers, voetgangers, scooters, auto’s en kraampjes. Nadat we hadden ingecheckt gingen we de stad in. Weer werden we overal nagekeken en hebben we heel wat gezwaaid naar de Chinezen. Daarna gingen we naar het theater. Hier werd ons verteld dat we deze avond met ander publiek te maken zouden krijgen. Op het eiland is de bevolking wat minder geciviliseerd en dat hebben we gemerkt. Er gingen aan de lopende band mobieltjes af en die werden ook gewoon opgenomen, en mensen zaten te kletsen. Toch genoten ze ook. Hun manier van genieten is anders dan dat wij gewend zijn maar dat maakt het er niet minder om. Ook was er deze avond een cameraploeg aanwezig die het hele concert gefilmd heeft voor de nationale televisie. Toen Ron Daelemans, de dirigent, voor zijn saxofoonsolo de zaal in liep en begon te spelen, vloog de pers op hem af. Hij werd van alle kanten gefotografeerd en gefilmd. Een staande ovatie sloot de avond af en de harmonie kon weer tevreden zijn met wat ze die avond hebben neergezet.Donderdag 21 oktober zijn we terug gegaan naar het eerste hotel. Het laatste concert, die avond, vond plaats in het congrescentrum van de communistische partij. Wederom een indrukwekkende zaal en de stemming zat er goed in. Vanaf zeven uur begon de zaal vol te stromen en kwamen we erachter dat dit concert volledig uitverkocht was! Maarliefst duizend toeschouwers had de harmonie de laatste avond. Aan de gezichten bij opkomst was te zien hoe leuk dat gevonden werd. Het publiek kreeg waar voor zijn geld: het was één groot feest. Er was een enorme klik met de mensen in de zaal en we hadden de Chinezen nog niet eerder zo enthousiast gezien. De kinderen in de zaal dansten mee en iedereen zat met een grote glimlach te luisteren. Zo gauw de toehoorders een kans zagen om mee te klappen deden ze dat en de solo’s werden met groot applaus ontvangen. Zowel op het podium als in de zaal straalden de mensen. Het was een fantastische avond, die werd afgesloten met de Philomenamars, gevolgd door de Radetzkimars. Met beide werd enthousiast meegeklapt en de harmonie kreeg alweer de welverdiende staande ovatie. Na het concert kwamen er mensen het podium op voor een handtekening van de dirigent en er was zelfs een meisje dat een paar zinnen Nederlands heeft gesproken. Ze zei dat ze van Holland hield en dat ze aan het sparen was om naar Nederland te komen om daar te studeren. Achter de coulissen was ondertussen de ontlading groot. De musici vielen elkaar in de armen en feliciteerden elkaar met de fantastische prestatie. Het applaus dat de dirigent vervolgens kreeg van zijn orkest, in combinatie met de ontlading maakte hem emotioneel. Hij zei na het concert: “Het was allemaal zo enerverend, en we hebben er met z’n allen zo naartoe gewerkt, en als je dan op de laatste avond zo’n concert geeft, met zulke reacties uit het orkest en uit het publiek dan is dat fantastisch. Het orkest is in vier concerten ontzettend gegroeid. De musici werden zekerder en de solisten werden vrijer in hun spel. Het orkest werd steeds meer een eenheid en dat is prachtig om te zien.”Teruggekomen in het hotel heeft een aantal mensen na het eten een speech gehouden. De dirigent zei: “Na het eerste concert zei ik dat als jullie dit vier keer zouden kunnen, jullie helden zijn. Jullie zijn helden.” Weer benadrukte hij hoe de harmonie gegroeid was en meer een eenheid was geworden. Naar zijn mening was dat vooral te merken aan het feit dat hij voor zijn solo weg kon lopen bij het orkest en de zaal in kon gaan. “Twee weken geleden ging dat nog niet.”De beschermvrouwe, Mia Smeets, feliciteerde de musici met de fantastische prestaties en bedankte iedereen. Ook deed zij een schenking aan het orkest. Jo Spaubeck, de voorzitter, had het over een historische gebeurtenis en een groot avontuur dat in China beleefd was, en dat de Koninklijke Harmonie Sint Philomena de meest internationale ambassadeur van Klankstad Kerkrade is. Hij noemde de concertreis een missie met een finale, en de finale was gewonnen.Professioneel muzikant Harrie Ries bedankte dat hij mee mocht gaan. “Deze week was ik erg blij dat mijn roots in Chevremont liggen.” Hij complimenteerde vooral de jeugd en spoorde hen aan vooral hun schouders eronder te blijven zetten.Er was nog een cadeautje voor onze reisleider David Shen, die onmisbaar was in de organisatie van deze reis. Hij bedankte voor de mooie ervaring en hij was blij dat twee jaar onderhandelen tot zo’n mooi einde waren gekomen. Hij had van onze tijd samen genoten.Een gezellige avond wachtte toen op ons in de bar van het hotel, al hebben de meesten het niet al te laat gemaakt. Elke dag rond acht uur ’s ochtends in de bus zitten valt niet mee. De volgende dag, vrijdag 22 oktober, moesten we zelfs al om zeven uur klaar zijn om te vertrekken naar het vliegveld. De overgrote meerderheid had dat ook gehaald, het was alleen nog wachten op de voorzitter. Hij had het blijkbaar wel laat gemaakt de avond ervoor en had wat meer moeite met opstaan, terwijl hij ons nog op het hart had gedrukt dat we er echt om zeven uur moesten zijn omdat de bus gewoon zou vertrekken. Gelukkig voor hem was dat niet het geval en waren we alsnog ruim op tijd op het vliegveld. Daar had het vliegtuig wel vertraging, maar uiteindelijk gingen we dan toch.Het was een fantastische week en niemand zal deze reis makkelijk vergeten. De muziek, het vreemde land met het vreemde volk en de gezelligheid hebben de reis meer dan de moeite waard gemaakt!